UCHWAŁA Nr LIV/386/2010

RADY MIEJSKIEJ W KOŃSKICH

z dnia 30 marca 2010 r.

w sprawie nieuwzględnienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.

Na podstawie art. 18 ust 1 oraz art. 101 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z 2002 r. Nr 23, poz. 220, Nr 62, poz. 558, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271, Nr 214, poz. 1806, z 2003 r. Nr 80, poz. 717, Nr 162, poz. 1568, z 2004 r. Nr 102, poz. 1055, Nr 116, poz. 1203, Nr 167, poz. 1759, z 2005 r. Nr 172, poz. 1441, Nr 175, poz. 1457, z 2006 r. Nr 17, poz. 128, Nr 181, poz. 1337, z 2007 r. Nr 48, poz. 327, Nr 138, poz. 974, Nr 173, poz. 1218, z 2008 r. Nr 180, poz. 1111, Nr 223, poz. 1458, z 2009 r. Nr 52, poz. 420, Nr 157, poz. 1241, z 2010 r. Nr 28, poz. 142) Rada Miejska w Końskich uchwala, co następuje:

§ 1. Nie uwzględnia się wezwania z dnia 2 marca 2010 roku do usunięcia naruszenia prawa, wniesionego przez Pana Grzegorza Matjasika, reprezentowanego przez adwokata Witolda Owczarka, dokonanego uchwałą Nr XLVI/321/2009 Rady Miejskiej w Końskich z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie określenia wysokości stawek opłaty targowej, sposobu jej poboru, określenia inkasentów oraz wynagradzania za pobór tej opłaty.

§ 2. Wykonanie uchwały powierza się Burmistrzowi Miasta i Gminy Końskie.

§ 3. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

Przewodniczący Rady Miejskiej

            Marian Gąszcz

U z a s a d n i e n i e

W dniu 5 marca 2010 r. do Urzędu Miasta i Gminy w Końskich wpłynęło pismo z dnia 2 marca 2010 r. Pana Grzegorza Matjasika, reprezentowanego przez adwokata Pana Witolda Owczarka, wzywające Radę Miejską w Końskich na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) do usunięcia naruszenia prawa dokonanego uchwałą Nr XLVI/321/2009 Rady Miejskiej w Końskich z dnia 26 listopada 2009 r.
w sprawie określenia wysokości stawek opłaty targowej, sposobu jej poboru, określenia inkasentów oraz wynagrodzenia za pobór tej opłaty.

Wnoszący wezwanie zarzuca uchwale rażące naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 2, 7, 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) polegające na naruszeniu prawa do równego traktowania przez władze publiczne oraz niedyskryminacji w życiu społecznym i gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny oraz działaniu poza granicami prawa. W ocenie wzywającego przedmiotowa uchwała Rady Miejskiej jest rażąco sprzeczna z prawem i w związku z tym nieważna. Wzywający wnosi o usunięcie naruszeń poprzez ustalenie jednakowej stawki opłaty targowej na zasadach równości dla terenów położonych w sąsiedztwie Targowicy Miejskiej.

Odnosząc się do zarzutów wskazanych w wezwaniu, stwierdzić należy, co następuje:

Uchwałą Nr XLVI/321/2009 Rady Miejskiej w Końskich z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie określenia wysokości stawek opłaty targowej, sposobu jej poboru, określenia inkasentów oraz wynagrodzenia za pobór tej opłaty (Dz. Urz. Województwa Świętokrzyskiego Nr 524, poz. 3888), zmienioną uchwałą Nr L/373/2010 z dnia 15 stycznia 2010 r. (Dz. Urz. Województwa Świętokrzyskiego Nr 96, poz. 705), obszar miasta i gminy Końskie podzielony został na cztery strefy:

-      I Strefa – zorganizowany obszar Targowicy Miejskiej w Końskich,

-      II Strefa – zorganizowany i ogrodzony obszar Targowicy Rolnej w Końskich,

-      III Strefa – wyznaczone miejsca sołectwa Sielpia,

-      IV Strefa – pozostały obszar określony granicami administracyjnymi miasta i gminy Końskie.

Stawki dzienne opłaty targowej zróżnicowano w zależności od sposobu sprzedaży i położenia targowiska, przy czym najwyższe stawki ustalono w strefie IV. Stawki dzienne ustalone dla targowisk objętych tą uchwałą są zgodne z obowiązującym prawem i nie przekraczają stawki ustawowej.

Przepis art. 18 ust. 2 pkt. 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) stanowi, że do wyłącznej kompetencji rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawie podatków i opłat lokalnych w granicach określonych w odrębnych ustawach.

Stosownie do art. 40 ust. 1 powołanej wyżej ustawy na podstawie upoważnień ustawowych gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy. Upoważnienie dla rady gminy do podjęcia uchwały w przedmiocie opłaty targowej stanowił przepis art. 19 ust. 1 lit. a, pkt 2 i 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych rada gminy, w drodze uchwały określa zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłat określonych w ustawie, z tym, że stawka opłaty targowej nie może przekroczyć 681,54 zł dziennie.

Z brzmienia cytowanego wyżej przepisu jednoznacznie wynika, że jedyne ograniczenie, jakie ustawodawca zawarł w powołanej ustawie w zakresie określenia wysokości opłaty targowej polega na tym, że dzienna stawka opłaty nie może przekroczyć określonej w tym przepisie górnej granicy.

Zważywszy na powyższe należy stwierdzić, że nie ma podstaw do przyjęcia, że ustawodawca pozbawił radę gminy możliwości zróżnicowania stawek opłaty targowej w zależności od położenia targowiska (strefy targowisk), rodzaju sprzedawanych towarów i sposobu sprzedaży. Ustalenie stawki opłaty targowej w różnej wysokości w obrębie gminy wynika wprost z upoważnienia ustawowego. Wybór takiej, a nie innej stawki dla różnych targowisk na terenie gminy jest elementem polityki gospodarczej prowadzonej przez radę gminy - w tym zakresie rada gminy nie jest krępowana przez ustawodawcę.

Artykuł 20 Konstytucji RP stanowi, że ustrój gospodarki rynkowej Rzeczpospolitej Polskiej wspiera się na trzech instytucjonalnych filarach, z których jako pierwszy wymienia swobodę działalności gospodarczej. Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.) w art. 6 ust. 1 stanowi, że podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa. Oznacza to, że każdy podmiot gospodarczy może podejmować i prowadzić działalność gospodarczą, ale jednak w ramach określonych przepisami prawa. Tymi ramami są między innymi przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, które pozwalają radom gmin na stanowienie prawa miejscowego w zakresie stawek opłaty targowej. Natomiast równouprawnienie podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczą na targowiskach polega m.in. na tym, iż mają one prawo wyboru miejsca, na którym chcą tę działalność prowadzić.

Za nietrafny należy uznać również zarzut naruszenia art. 2, 7 i 32 Konstytucji RP, a więc zasad obowiązujących w ramach demokratycznego państwa prawnego i równości wobec prawa, bowiem Rada Miasta i Gminy w Końskich działała w oparciu o zgodne z Konstytucją RP przepisy prawa powszechnie obowiązującego.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, czego przykładem może być wyrok NSA w Warszawie z dnia 28 listopada 1997 r. (sygn. akt III SA/733/97), w którym czytamy m.in., że: „Nie ma podstaw do przyjęcia, że ustawodawca pozbawił radę gminy możliwości zróżnicowania stawek opłaty targowej w zależności od położenia targowiska, rodzaju sprzedawanych towarów i sposobu sprzedaży. W ocenie NSA tak ustalone stawki opłaty targowej uwzględniają zróżnicowanie możliwości uzyskiwania przychodów i zysków sprzedających na różnych targowiskach. Nie narusza to konstytucyjnych zasad równości wobec prawa ani sprawiedliwości społecznej. W zakresie zobowiązań podatkowych, których jedną z form jest opłata targowa, zasada równości wobec prawa nie może być stosowana w sposób mechaniczny. Przy takim rozumieniu tej konstytucyjnej zasady wszyscy obywatele powinni płacić jednakowe podatki i opłaty na rzecz Skarbu Państwa lub gminy. Niedopuszczalne byłoby nie tylko zróżnicowanie stawek opłaty targowej na terenie gminy, ale również między sąsiednimi gminami lub gminami na terenie państwa”.

Niezależnie od powyższego należy również wskazać, że podstawą prawną przedmiotowego wezwania jest art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie, z którym, każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Z cytowanego wyżej przepisu wyraźnie wynika, że prawo wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia, jak też złożenie skargi do sądu administracyjnego, oparte jest na subiektywnym przekonaniu konkretnej osoby, iż został naruszony jej interes prawny lub uprawnienie. Podmiot wnoszący wezwanie w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym, jest zobowiązany wykazać naruszenie jego interesu prawnego lub uprawnienia polegającego na związku między wskazanymi unormowaniami i odpowiednio brakiem wskazanych unormowań, a własną indywidualną sytuacją prawną.

Kwestionując uchwałę w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym trzeba, zatem dowieść, iż zaskarżona uchwała naruszając prawo, jednocześnie negatywnie wpływa na sferę prawno-materialną skarżącego - pozbawia go pewnych, prawem gwarantowanych, uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. Szczególną cechą tak rozumianego interesu prawnego jest przede wszystkim bezpośredniość związku pomiędzy sytuacją danego podmiotu, a normą prawa materialnego, z którego wywodzi on swój interes prawny. 

W tym stanie prawnym oraz mając na uwadze treść wezwania, należy stwierdzić, że wzywający nie tylko nie wykazał czyj interes prawny został naruszony poprzez podjętą przez Radę Miejska w Końskich uchwałę, ale również nie określił, jaki interes prawny czy też uprawnienie zostały tą uchwałą naruszone.

Biorąc pod uwagę powyższe przyjąć należy, iż przedmiotowa uchwała została podjęta w granicach upoważnienia ustawowego, a tym samym uznać, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zasługuje na oddalenie.